Kumpir ve huzur üzerine bir kaç sızlanma

Bazen bir "yazmak" geliyor, sanki ben dursam parmaklarım vücudumdan bağımsız pıtır pıtır yazıvericekler de ben de rahatlayacağım...Sonra oturuyorum bilgisayarın başına(bugüne dek kenarı spiralli kedili pembe bir defterdi) bomboş bakıyorum,facebook'ta candy crush falan oynuyorum...Oysa kafam o denli karışık ki...
Bi yazmaya başlasam çözülecek o düğümler... Küçükken günlük tutardım ben, küçükken dediğim baya üniversitede falan da yazdım yani...Her şeyi yazardım, ne yaptıysam ne hissettiysem..Demek ki diyorum bazen cümleler diri tutuyormuş beni... Şimdi yaşım otuza yaklaşıyor ama 14 yaşımdaki hayat görüşüm daha netmiş benim. En azından ne istediğimi biliyormuşum ve neyi istemediğimi...Şimdi hayattan beklentim nedir bilmiyorum. İstediklerimi geçtim istemediklerimi bile konumlandıramıyorum kafamda...Bi yanım kalk gidelim diyor öbür tarafım dur daha çay koyacaktık diyor. Bir yanım dağları delmeye hazır ama diğer yanım üstündeki battaniye ile o denli mutlu ki, kıyamıyor insan, boşver uyusun geç yattı diyor...
Aman öyle işte.. Evde yalnız kaldığım nadir gecelerden biri... Ne yapacağımı şaşırdım, müzik mi dinlesem film mi izlesem diyerek uyuyup kalıcam yine kanepede...
Çalışma hayatım hızlı başladı ama çabuk bitti. 4 yıl bi reklam ajansında çalıştım. İstanbul'a geldiğim ilk günlerdi. Yepyeni bir hayat... Yepyeni bir şehir... Yepyeni bir çevre... O kadar albenili ki ilk bakışta...
Nasıl renkli... Para kazanıyorum, kendime ait bir evim var, herkesin imrenerek baktığı bir işim var. Ama gel bana sor... 4 yılımı anlatan en net kare, ismi lazım değil bir organizasyon adına Esma Sultan Yalısında bulunduğum bir geceden... Şık insanlar, güzel yemekler, şampanya... Ben 2 katın yere kadar uzanan pencerelerinden birinden ağlayarak Ortaköy meydanını seyrediyorum. Denizin kenarında bir çift. Kumpir yiyorlar, üzerlerinde eşorfmanlarıyla.. Ben de orada olmak istiyorum. Ben de rujumu kontrol etmeden veya ajans başkanının bakışlarından ne demek istediğini anlamaya çalışmadan kumpir yemek istiyorum. O an anladım, yanlış yerde olduğumu ve asla uyum sağlayamayacağımı...
Üzerinden 4 yıl geçti, evlendim sonra da istifa ettim zaten...
Mutlu muyum? Değilim ama huzurluyum çoğu zaman...
Huzur yetiyor muymuş?Yetmiyormuş.
Şimdi kendime tekrar bi hayat kurmak istiyorum,nereden başlayacağım ne yapacağım derken ömür geçiyor.
Ben, aynı yerde sayıyorum.
Bir de unutmadan KOVA burcuyum...
Olmaz olası...

Öperim.

B.